Wiek, jako czynnik wpływający na wybór i dawkowanie leków hipotensyjnych, omówiono w rozdz. 5.6. – 5.5. ZALEŻNOŚĆ RODZAJU DŁUGOTRWAŁEGO LECZENIA FARMAKOLOGICZNEGO OD STOPNIA CIĘŻKOŚCI ISTNIEJĄCEGO NADCIŚNIENIA TĘTNICZEGO
W przypadku nadciśnienia ciężkiego
podano różne sposoby łączenia 2 leków przeciwnadciśnieniowych stosowa-nych w leczeniu nadciśnienia II stadium. Najczęściej stosuje się leki moczopędne razem z lekami sympatykolitycznymi lub też działającymi na mięśnie gładkie naczyń. W przypadku nietolerancji lub istnienia przeciwwskazań do stosowania leków sympatykolitycznych (zwłaszcza leków P-adrenolitycznych) względnie działających rozszerzająco na naczynia, te ostatnie są zastępowane antagonistami wapnia lub inhibitorami enzymu konwer-tującego angiotensynę. Obserwacje kliniczne ostatnich lat wydają się dowodzić istotnej przewagi takiego łączenia nad skojarzonym leczeniem lekami moczopęd-nymi z sympatykolitycznymi, względnie lekami działającymi bezpośrednio na miocyty naczyń krwionośnych. Przewaga ta polega na większej skuteczności hipotensyjnej, większej tolerancji oraz rzadszym występowaniu objawów niepożądanego działania skojarzonego leczenia diuretykami z antagonistami wapnia względnie inhibitorami enzymu konwertującego angiotensynę.
W przypadku nadciśnienia ciężkiego zachodzi potrzeba równoczesnego stoso-wania 3 leków hipotensyjnych, tj. leku moczopędnego, leku sympatykolitycznego i leku rozszerzającego naczynia krwionośne lub leku moczopędnego i leków sympatykolitycznych wykazujących różne mechanizmy działania (p. tab. 5.3).
