W metodzie centralnej koniec cewnika, niezależnie od drogi wprowadzenia, musi znajdować się w żyle głównej górnej lub dolnej. Do metody tej zalecane są wyłącznie cewniki wykonane z gumy sylikonowej ze względu na ich miękkość, co zabezpiecza przed niebezpieczeństwem powstawania odleżyny i perforacji dużego naczynia (32). Ogromnym postępem było wprowadzenie cewnika Broviaca, który ma w miejscu wprowadzenia przez skórę kołnierz dakronowy. Kołnierz ten przerastając tkankę łączną zabezpiecza przed przemieszczeniem się cewnika i dzięki powstaniu litej blizny w miejscu wejścia cewnika w znacznym stopniu chroni przed wnikaniem zakażenia (32). Najczęściej stosowanymi drogami wprowadzenia cewnika są: żyła podobojczykowa, żyła szyjna zewnętrzna i wewnętrzna, niekiedy żyła odpiszczelowa (5, 16, 28, 29, 38).
Żyła podobojczykowa. Ten dostęp jest najkorzystniejszy dla wprowadzenia cewnika, niestety nie może być stosowany u dziecka poniżej pierwszego roku życia ze względu na mały przekrój naczynia i niebezpieczeństwo uszkodzenia ważnych tworów anatomicznych znajdujących się w tej okolicy. U starszych dzieci jest to metoda bezpieczna i stosunkowo łatwa w stosowaniu. Ważną zaletą tego dostępu jest możliwość wielokrotnego użycia tej samej żyły. Oto jak w skrócie przedstawia się technika wprowadzania cewnika tą drogą.
